دست به دامن خدا که میشوم....

چیزی آهسته درون من به صدا میاید که ...

نترس........!

از باختن تا ساختن دوباره فاصله ای نیست ....!

آقـای ِ شهـردار!
بـگوییـد
ایـن قـدرعـوض نکـننـد
رنـگ و روی ِ ایـن شـهرِ لـعنتـی را ...
ایـن پیـاده رو هـا ...
میـدان هـا ...
رنـگ و روی ِ دیـوار هـا ...
                                        /خـاطراتـم/

 دارنـد از بیـن می رونـد!

در جواب اون‌هایی که تا کمی بهشون فشار میاد از خدا شکایت می‌کنند :

گنجشك به خدا گفت: لانه كوچكی داشتم آرامگاه خستگیم و سرپناه بی كسیم بود طوفان تو آن را از من گرفت كجای دنیای تو را گرفته بودم؟؟؟

خدا گفت: ماری در راه لانه ات بود تو خواب بودی باد را گفتم لانه ات را ویران كند!! تا تو از خطر ایمن بمانی...

مولای من! ای كاش آن اوایل كه زبان گشودم، نزدیكانم مرا به گفتن یا مهدی وا می‌داشتند.

ای كاش مهد كودكم، مهد، آشنایی با تو بود.

كاشكی در كلاس اول دبستان، آموزگارم الفبای عشق تو را برایم هجی می‌كرد و نام زیبای تو را سر مشق دفترچة تكلیفم قرار می‌داد.

آقای من! از كجا آغاز كنم؟ از خود بگویم یا از دیگران؟ از نسل‌های گذشته بگویم یا از نسل امروز؟

از دوستان شكوه كنم یا از دشمنان؟ از آنانی بگویم كه خاطر شریف تو را می‌آزارند?

ازآنها كه دستان پدرانه و مهربانت را خون ریز معرفی می‌‌كنند؟

از آنها كه چنان برق شمشیرت را به رخ می‌كشند كه حتی دوستانت را از ظهورت می‌ترسانند؟

می‌خواهم به سوی تو برگردم....یقین دارم برگذشته‌های پر از غفلتم، كریمانه چشم می‌پوشی؛

می‌دانم توبه‌ام را قبول می‌كنی و با آغوش باز مرا می‌پذیری.

من از تو گریزان بودم؛ اما تو هم چون پدری مهربان، دورادور مرا زیر نظر داشتی...

العفو... العفو.... .

(برگرفته از كتاب آشتی با امام عصر «هراتی»)